نماینده برخوار در مجلس شورای اسلامی درباره وضعیت فرونشست و بحران آب در اصفهان اظهار داشت که هنوز شرایط مهاجرت اجباری از این استان رخ نداده، اما وضعیت به سرعت در حال وخامت است و نیاز به اقدام فوری دارد. حسینعلی حاجی دلیگانی، نماینده مردم برخوار و میمه در مجلس شورای اسلامی، با اشاره به روند سریع و نگران‌کننده فرونشست زمین در استان اصفهان و شهرستان‌هایی مانند برخوار و میمه، هشدار داد که برداشت بی‌رویه از منابع آب زیرزمینی اصفهان را به گرداب سهمگینی کشانده است. وی افزود: «با وجود کاهش نسبی برداشت‌ها در ماه‌های اخیر، آسیب‌های وارده از برداشت‌های پیشین همچنان پابرجاست و تنها راه باقی‌مانده، تأمین و انتقال آب به رودخانه‌های اصفهان است» حاجی دلیگانی تأکید کرد که اگر چاره‌ای اندیشیده نشود و جریان آب در زاینده‌رود به صورت دائمی برقرار نشود، اصفهان به زودی با بحران مهاجرت اجباری مواجه خواهد شد. وی بیان داشت: «اکنون هنوز به مرحله مهاجرت اجباری نرسیده‌ایم، اما این وضعیت قابل ادامه نیست و ضرورت دارد آب به این استان منتقل شود»در خصوص برنامه‌های انتقال آب از دریای عمان و خلیج فارس به اصفهان، نماینده برخوار گفت که این طرح‌ها همراه با راه‌حل‌های دیگری مانند بارورسازی ابرها در حال بررسی است، اما با مشکلات و موانع اجتماعی مواجه شده‌اند. حاجی دلیگانی تأکید کرد: «برای حل این مسائل باید با همکاری همه نهادها و برگزاری نشست‌های مشترک، به درک مشترک درباره اهمیت اصفهان رسید؛ استانی که متعلق به مردم خود اصفهان نیست، بلکه برای کل کشور و حتی جامعه بین‌المللی اهمیت دارد». وی همچنین خاطرنشان کرد که نابودی تمدن در اصفهان ضرر بزرگی برای تمام مردم ایران است و برخی رفتارهای اصفهان ستیزانه نیازمند رسیدگی دقیق دستگاه‌های نظارتی و قضایی است. ما با هر شرایطی پای اصفهان می‌ایستیم و تلاش می‌کنیم این استان دوباره سرزنده شود، ولی روسیاهی و ننگ این وضعیت بر عهده کسانی است که به جای حمایت، دشمنی می‌کنند.
 

اینکه یک رئیس‌جمهور آمریکا علناً خواستار بازگرداندن یک پایگاه نظامی از یک دشمن سابق شود، هر روز اتفاق نمی‌افتد. اما دقیقاً همین بود که هفته گذشته رخ داد، زمانی که رئیس‌جمهور دونالد ترامپ گفت دولت او در حال «تلاش برای بازپس‌گیری» بگرام از طالبان است.
فارن پالیسی در این باره نوشت: اینکه یک رئیس‌جمهور آمریکا علناً خواستار بازگرداندن یک پایگاه نظامی از یک دشمن سابق شود، هر روز اتفاق نمی‌افتد. اما دقیقاً همین بود که هفته گذشته رخ داد، زمانی که رئیس‌جمهور دونالد ترامپ گفت دولت او در حال «تلاش برای بازپس‌گیری» بگرام از طالبان است.
به گزارش «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: این اظهارات موجی از شگفتی و تردید به همراه داشت. پایگاه هوایی بگرام که زمانی مرکز فرماندهی عملیات نظامی آمریکا در افغانستان بود، در جریان خروج آشفته آمریکا در سال ۲۰۲۱ رها شد و به‌سرعت به تصرف طالبان درآمد. اکنون، چهار سال بعد، این پایگاه دوباره به‌عنوان آخرین قمار سیاست خارجی ترامپ مطرح شده و بحث‌ها درباره پرونده ناتمام ایالات متحده در افغانستان تحت کنترل طالبان را دوباره زنده کرده است.
ترامپ که از زمان خروج بارها مسئله کنترل بگرام را مطرح کرده بود، اکنون به نظر می‌رسد فشارهایش را افزایش داده است. او در ۲۰ سپتامبر هشدار داد: «ما می‌خواهیم آن را پس بگیریم و می‌خواهیم همین زود، همین حالا پس بگیریم.»
گزارش‌های رسانه‌ای نشان می‌دهد که کاخ سفید فعالانه در حال بررسی گزینه‌هایی برای بازگرداندن حضور ایالات متحده در این پایگاه است و به ارزش ضدتروریسم آن و نزدیکی‌اش به تأسیسات هسته‌ای کلیدی چین استناد می‌کند. این پایگاه که ۴۰ مایل شمال کابل واقع شده، همچنان کاملاً قادر به پشتیبانی از هواپیماهای بزرگ، پهپادها و سامانه‌های شناسایی، نیروهای عملیات ویژه و مأموریت‌های واکنش سریع است. در حالی‌که از دست رفتن آن نماد عقب‌نشینی آمریکا تلقی می‌شد، بازپس‌گیری بگرام می‌تواند نشانه‌ای جسورانه از بازاعمال قدرت آمریکا در منطقه‌ای پرآشوب باشد.
 هرچند طالبان به‌سرعت ایده ترامپ را رد کردند، اما موضوع به هیچ‌وجه خاتمه‌یافته نیست. در سال‌های اخیر، شکاف‌های درونی این گروه عمیق‌تر شده است؛ ناشی از نارضایتی فزاینده نسبت به تمرکز قدرت توسط امیر و ادغام اقتدار مذهبی او با کنترل اجرایی بر سیاست‌گذاری و انتصابات.
ترکیب این وضعیت با ناامیدی شدید اقتصادی و تهدید فزاینده داعش-خراسان (IS-K) در حال بازشکل‌دهی به پویایی‌های درونی طالبان و ایجاد فرصت‌های بالقوه برای تعامل عملی است. با توجه به وسواس رژیم نسبت به بقا و فشارهای درونی، ایده ترامپ آن‌قدرها هم دور از ذهن به نظر نمی‌رسد. تیم او می‌تواند با ترکیبی درست از مشوق‌ها، دیپلماسی پشت‌پرده و فشار بازیگران منطقه‌ای از این شکاف‌ها بهره‌برداری کند. هم از نظر نمادین و هم عملیاتی، بگرام همچنان یکی از معدود دارایی‌های ثابت است که قادر است دوباره نفوذ آمریکا را در سراسر آسیای جنوبی و مرکزی برقرار کند.
ترامپ در یک پست در تروث سوشال در ۲۰ سپتامبر نوشت: «اگر افغانستان پایگاه هوایی بگرام را به کسانی که آن را ساخته‌اند ـ ایالات متحده آمریکا ـ بازنگرداند، اتفاقات بدی خواهد افتاد!!!» این تهدید صریح نشانه‌ای از احتمال بازتنظیم موضع ایالات متحده در منطقه‌ای است که نفوذش به‌شدت کاهش یافته است. از زمان خروج، داعش-خراسان به‌سرعت فعالیت‌هایش را گسترش داده، پناهگاه‌های تروریستی دوباره سربرآورده‌اند و توانایی‌های جمع‌آوری اطلاعات آمریکا به‌شدت تضعیف شده است. در همین حال، چین، روسیه و ایران با شدت وارد میدان شده‌اند تا این خلأ را پر کنند. استدلال برای بازگشت به بگرام بر اساس نیازهای فوری امنیتی شکل گرفته است. ارزیابی‌های دولت آمریکا هشدار می‌دهند که داعش-خراسان می‌تواند در صورت عدم مهار، طی چند ماه توانایی اجرای عملیات خارجی را دوباره احیا کند. بدون حضور فیزیکی آمریکا در افغانستان، مدل کنونی «فرا افق» که بر پایگاه‌های دوردست در خلیج متکی است، جایگزینی ضعیف برای نزدیکی جغرافیایی و دید مستقیم زمینی مورد نیاز برای مبارزه مؤثر با تروریسم است.
دولت اکنون با چند مسیر بالقوه روبه‌رو است که هر کدام مملو از خطر و بده‌بستان است. چالش واقعی در ساختن یک ترتیباتی است که ارزش معناداری داشته باشد بدون اینکه به گسترش مأموریت یا تعهدات بی‌پایان بینجامد. تمایل ترامپ به دیپلماسی معامله‌ای می‌تواند به او مزیتی ویژه در دستیابی به چنین توافقی بدهد.
مستقیم‌ترین مسیر پیش‌رو، توافقی مذاکره‌شده با طالبان خواهد بود؛ یا به‌عنوان توافقی مستقل یا به‌عنوان گسترشی از چارچوب موجود توافق دوحه میان آمریکا و طالبان. در ازای دسترسی جزئی یا کامل به بگرام، واشنگتن می‌تواند بسته‌ای برای بقا پیشنهاد کند که شامل کمک اقتصادی، همکاری ضدتروریسم و گام‌های تدریجی به‌سوی عادی‌سازی سیاسی و کاهش تحریم‌ها باشد. طالبان تقریباً قطعاً خواهان مشروعیت بین‌المللی خواهند بود، از جمله کرسی در سازمان ملل، و نیز رفع محدودیت‌های مالی و سفر. یک فرصت دورتر اما مهم، سرمایه‌گذاری احتمالی آمریکا در یک معدن لیتیوم در افغانستان است.
اگر این مورد در توافق گسترده‌تر گنجانده شود، می‌تواند منافع قابل‌توجهی برای هر دو طرف داشته باشد و افغانستان را به زنجیره‌های تأمین جهانی متصل کند.
در حالی که انتظار می‌رود تندروها، به‌ویژه امیر در قندهار، هرگونه سازش با واشنگتن را رد کنند، دیگر جناح‌های ائتلاف ناهمگون طالبان ممکن است در خفا چنین توافقی را هم قابل تحمل و هم سودآور ببینند. بااین‌حال، امیر نه دست‌نیافتنی است و نه شکست‌ناپذیر، به‌ویژه اگر از مصالحه خودداری کند و با نارضایتی در میان صفوفش روبه‌رو شود. گرچه گفت‌وگوی مستقیم با امیر تا حد زیادی بی‌سابقه است، اما واقعیت گسترده‌تر رژیم ـ به‌عنوان یک دولت منزوی، بی‌پول و منزوی که بیش‌ازپیش در برابر داعش-خراسان آسیب‌پذیر است ـ اهرم‌های قابل‌توجهی فراهم می‌کند. این شرایط می‌تواند یک گشایش مذاکره‌ای را قابل‌باورتر از آنچه به نظر می‌رسد، کند.
گزینه‌ای از نظر سیاسی قابل‌قبول‌تر می‌تواند شامل ترتیبی ثالث باشد، به این معنا که مدیریت بگرام به یک واسطه خلیجی مثل قطر یا امارات متحده عربی، یک عضو ناتو مانند ترکیه یا حتی یک شریک آسیای مرکزی مانند ازبکستان واگذار شود. این کشورها روابط نزدیک با طالبان دارند، سفرای منصوب رژیم را پذیرفته‌اند و همچنان شرکای امنیتی نزدیک واشنگتن هستند.
 در چنین ترتیبی، بگرام می‌تواند به‌عنوان یک مرکز مشترک ضدتروریسم و مرکز آموزشی بازتعریف شود که از نظر فنی تحت نظارت یک شریک خارجی است، اما عملاً دسترسی آمریکا به جمع‌آوری اطلاعات، عملیات شناسایی و عملیات‌ها را فراهم می‌کند.

دیپلماسی ایرانی: با فعال شدن رسمی مکانیزم موسوم به «ماشه»، بازگشت تحریم‌ها بار دیگر فضای اقتصادی ایران را تحت فشار قرار داده است. این رخداد یادآور روزهای پیش از توافق برجام است؛ روزهایی که دسترسی به منابع مالی، علمی و فناورانه محدود شده بود. اما امروز شرایط جهانی تغییر کرده است؛ هوش مصنوعی نه یک انتخاب، بلکه عامل تعیین‌کننده جایگاه کشورها در نظم بین‌الملل است. در چنین فضایی، پرسش کلیدی این است: ایران چگونه می‌تواند مانع عقب‌ماندگی فناورانه خود شود و آیا هوش مصنوعی می‌تواند به ابزاری برای خنثی‌سازی تحریم‌ها تبدیل شود؟
شکاف فناورانه، تحریم‌ها چه بلایی بر سر هوش مصنوعی می‌آورند؟
تحریم‌های ماشه، بیش از آنکه از جنس نوآوری باشند، در گستره اثرگذاری‌شان اهمیت دارند. محدودیت در دسترسی به تجهیزات سخت‌افزاری پیشرفته، انسداد مسیرهای مالی رسمی و کاهش همکاری علمی بین‌المللی، عملاً شکافی عمیق در حوزه فناوری‌های نوین ایجاد کرده است. این شکاف به‌ویژه در زمینه هوش مصنوعی، به معنای عقب‌ماندن از رقابتی است که امروز نه تنها اقتصاد، بلکه امنیت و سیاست کشورها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. با این حال، همین فناوری می‌تواند به راهی برای مقابله با اثرات تحریم‌ها نیز تبدیل شود.
هوش مصنوعی؛ قربانی محدودیت یا کلید نجات اقتصاد ایران؟
برای توسعه هوش مصنوعی سه رکن حیاتی لازم است: سخت‌افزارهای پیشرفته، سرمایه‌گذاری کلان و نیروی انسانی متخصص. تحریم‌ها هر سه بخش را تحت فشار قرار داده‌اند. اما تناقض جالب اینجاست که خودِ هوش مصنوعی می‌تواند ابزار کاهش اثر تحریم‌ها باشد. این فناوری قادر است زنجیره‌های تأمین داخلی را بهینه کند، مسیرهای جایگزین برای حمل‌ونقل و تجارت طراحی کند و سامانه‌های مالی هوشمندی ایجاد کند که در شرایط محدودیت انعطاف بیشتری به اقتصاد بدهد. حتی استفاده از داده‌های داخلی می‌تواند به تولید مدل‌های بومی در حوزه‌هایی چون سلامت، انرژی و صنعت منجر شود و بازدهی را به شکل چشمگیری افزایش دهد.
از تحریم تا جهش، وقتی فشار خارجی به فرصت داخلی تبدیل می‌شود
دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی نیز باید حلقه اتصال دانش و صنعت باشند. پیوند سه‌جانبه میان دانشگاه، دولت و بخش خصوصی می‌تواند از طریق پروژه‌های کلان پژوهشی، تربیت نیروی متخصص و حمایت از طرح‌های میان‌رشته‌ای، به شکل‌گیری یک اکوسیستم قدرتمند در حوزه هوش مصنوعی بینجامد. تجربه کشورهایی که در شرایط محدودیت به نوآوری روی آوردند، نشان داده که اعتماد به ظرفیت داخلی و جسارت در اصلاح ساختارهای سنتی، کلید عبور از بحران است.
مکانیزم ماشه اگرچه به‌عنوان ابزاری فشارزا طراحی شده، می‌تواند به محرکی برای نوآوری نیز تبدیل شود. هوش مصنوعی دیگر صرفاً یک ابزار فناورانه نیست، بلکه محور اصلی رقابت‌های آینده جهان است. بی‌توجهی به آن، به معنای عقب‌نشینی راهبردی در عرصه جهانی خواهد بود. تنها با بازتعریف همکاری واقعی میان دولت، بخش خصوصی و دانشگاه‌ها می‌توان از این فناوری برای کاهش اثر تحریم‌ها و حتی تبدیل تهدید به فرصت بهره برد.

سفیر ایران در کلمبو از ارسال نامه‌ای از سوی «سید عباس عراقچی» وزیر امور خارجه ایران به دولت‌های سریلانکا و مالدیو خبر داد که در آن با هشدار نسبت به تضعیف قوانین بین‌المللی در نتیجه پیروی از تحریم‌های غرب، از این کشورها خواسته‌ شده در برابر این تحریم‌ها مقاومت و درباره آن موضع‌گیری کنند.
به گزارش ایسنا، «علیرضا دلخوش» سفیر ایران در کلمبو اعلام کرد که «سید عباس عراقچی» وزیر امور خارجه ایران در نامه‌ای به همتایان سریلانکا و مالدیو از این دو کشور خواسته است با تحریم‌های اعمال‌شده از سوی آمریکا و متحدان غربی آن مخالفت کنند.نشریه رگ‌تک‌تایمز گزارش داد: به گفته سفیر ایران، در این نامه‌ها به نگرانی‌ها درباره امکان تضعیف قوانین بین‌المللی و ایجاد رویه‌های خطرناک برای دیگر کشورها بر اثر این تحریم‌ها اشاره شده است.
این نامه در پی بازگردانی تحریم‌ها و قطعنامه‌هایی علیه ایران با اجرای «سازوکار ماشه» در ۲۸ سپتامبر منتشر شده است. این تحریم‌ها ذیل توافق هسته‌ای ۲۰۱۵ لغو شده بودند.سه کشور اروپایی فرانسه، آلمان و انگلیس در پایان ماه اوت درخواست فعالسازی این سازوکار علیه ایران را داده بودند.ایران اقدام را فاقد مبنای قانونی و حقوقی توصیف کرده است.
عراقچی در پیام خود به سریلانکا و مالدیو تاکید کرد که این مسئله تنها درباره ایران نیست. در نامه‌ها او اشاره شد که امروز ایران با محدودیت‌هایی روبه‌رو شده است اما بعدا ممکن است شامل جنوب آسیا و آفریقا نیز باشد.

ادامه از صفحه یک‌
موضوعی که به قدری چشمگیر بود که حتی در رسانه‌های غربی نیز بازتاب های گسترده‌ای پیدا کرد. این مساله در نوع خود از اوج‌گیری بیش از پیش حس انزجار بین المللی از رژیم صهیونیستی حکایت دارد. روندی که در طی تحولات دو سال اخیر در سطح منطقه غرب آسیا اوج گیری قابل توجهی پیدا کرده و به گفته مقام معظم رهبری، رژیم صهیونیستی را به یکی از منفورترین رژیم های جهان تبدیل کرده است. در عین حال، با توجه به تشدید اقدامات ضدبشری رژیم اشغالگر قدس، دولت های مختلف در اقصی نقاط جهان به ویژه در غرب عالم، اکنون با موانع و محدودیت های بیشتری در همراهی با سیاست‌های اسرائیل مواجه شده اند. اکنون افکار عمومی در جهان از دولت های خود انتظار دارند که با رژیم سیاسی نظیر اسرائیل هیچگونه ارتباطی نداشته باشند. حال در این فضا، همراهی دولتمردان غربی با رژیم اشغالگر قدس، تا حد زیادی پرهزینه شده و اساسا به همین دلیل، اسرائیل حتی در میان متحدان خود نیز منزوی شده است. در واقع، دولتمردان غربی نمی‌توانند همچون گذشته به صراحت و در ملا عام از همراهی و اتحاد با اسرائیل صحبت کنند. ورای همه اینها، آنچه رژیم اسرائیل علیه ناوگان جهانی صمود به نمایش گذاشت، این واقعیت را نیز فریاد زد که این رژیم را نباید صرفا دشمن مردم فلسطین دانست. بلکه برعکس، اسرائیل دشمن بشریت است و برای کل انسان‌های جهان خطرناک است. ناوگان صمود از افرادی تشکیل می شد که از ملیت‌های مختلف دنیا بودند. با این حال، اسرائیل همه آن‌ها را به بدترین شکل ممکن دستگیر کرد و مانع از اقدام انسان دوستانه آن‌ها شد. از این رو، به نظر می رسد که این رویداد، در نوع خود اتحاد و همبستگی جهانی با مردم فلسطین و انزجار از اسرائیل را افزایش دهد و تقویت کند. رژیم اشغالگر قدس اکنون به نقطه ای رسیده که نمی تواند مثل گذشته، با تبلیغات صرف و بازی های روانی، منافع و دستورکارهای ضدانسانی خود را مشروع و قانونی جلوه دهد. این مساله خود از یک بن‌بست بزرگ برای آن حکایت دارد و می تواند برای جریان مقاومت در جهان و البته ملت‌های آزاده، دستاوردساز باشد. جهان اکنون روشن‌تر از هر زمان دیگری سیاهی مطلق اسرائیل را مشاهده می کند و این رژیم را نماد آپارتاید و خونریزی و جنایت درنظر می گیرد. معادله ای که از چشم‌اندازی کلان، از در پیش‌بودن سناریوهای تاریکتر به نسبت وضعیت کنونی برای اسرائیل در آینده ای نه چندان دور حکایت دارد.

دیپلماسی ایرانی: با تشدید تحرکات رژیم صهیونیستی و جبهه آنگلوساکسونی به رهبری انگلستان و امریکا برای بازطراحی «غرب آسیا» (خاورمیانه) در قالب یک سایکس پیکو جدید با ابزار جنگ، کشتار و تجزیه (به‌جای سایکس پیکو ۱۹۱۶)، و همچنین تشدید مصاف فرسایشی با روسیه در اوراسیا، گمانه‌زنی‌های زیادی درباره جایگاه و نقش ترکیه در این فرایند مطرح می‌شود.ترکیه تنها کشور اسلامی عضو ناتو (از ۱۸ فوریه ۱۹۵۲) است که طی دهه‌های اخیر انبوهی از جهت‌گیری‌ها را در سیاست خارجی، از درخواست عضویت کامل در اتحادیه اروپا (در سال ۱۹۸۷ به جامعه اروپا و ۱۹۹۹ به عنوان نامزد عضویت در اتحادیه اروپا) تا سیاست نگاه به شرق (درخواست عضویت در سازمان همکاری شانگهای در سال ۲۰۱۲) و در داخل نیز ملی گرایی، اسلام گرایی و سنتز ملی‌گرایی و اسلام‌گرایی را تجربه کرده است. در طول جنگ سوریه و فعالیت تروریسم تکفیری داعش، تغییرات ناگهانی در جهت‌گیری‌های سیاست خارجی ترکیه به‌ویژه در قبال عربستان سعودی، ایران، روسیه و غیره، این دیدگاه را تقویت کرده که آنکارا فاقد یک سیاست خارجی باثبات و قابل اعتماد است؛ آن مقطع، برخی محافل نزدیک به حزب عدالت و توسعه تلاش کردند که این موضوع را با رویکرد ترکیه برای تعامل با همه بازیگران موثر و خودداری از وابستگی به یک بلوک قدرت یا ائتلاف بازنمایی کنند؛ اما واقعیت این است که بنیان سیاست خارجی ترکیه در دوران زمامداری حزب عدالت و توسعه بر اهدافی بنا شده است که طی دو دهه اخیر نه تنها تغییر نیافته‌اند بلکه تقویت نیز شده‌اند.واقعیت این است که ترکیه علی‌رغم همه ادعاها در خصوص پیگیری سیاست‌های مستقل، همچنان به عنوان نماینده ناتو در منطقه ایفای نقش می‌کند. به رویکردهای عثمانی و پان‌ترکیستی و مدل اسلامی ترکیه نیز باید از همین منظر نگاه کرد؛ نه تنها هیچ رفتاری از سوی آنکارا علیه ناتو به‌ویژه انگلستان در سال‌های گذشته انجام نشده است؛ بلکه طرح‌های بزرگی از سوی ترکیه به نمایندگی از ناتو و جبهه آنگلوساکسونی اجرا شده و در حال اجراست. در این راستا و در فرایند ایجاد نظم آنگلوساسکونی در غرب آسیا، اولین ماموریت ترکیه، وارد کردن ضربات سنگین به محور مقاومت یا آنچه غرب هلال شیعی می‌نامید، بوده است. اوج این اقدام، تقسیم کار پنهانی ترکیه و رژیم صهیونیستی برای فروپاشی نظام بشار اسد و آوردن اشخاصی به قدرت بود که تا دیروز در ردیف اول فهرست تروریستی غرب جای داشتند. فروپاشی سوریه اسد، با از بین بردن جبهه اتصال زمینی ایران به مرزهای اسرائیل، بزرگترین خدمت قرن به رژیم صهیونیستی است که اجرای آن بدون مشارکت ترکیه و نیروهای وابسته به آن ممکن نبود. به دلیل همین تقسیم کار پنهانی بود که آنکارا و دولت دست‌نشانده‌اش در سوریه (محمد جولانی) در مقابل تجاوزات رژیم صهیونیستی در سویدا و بخش‌هایی از جنوب سوریه تا نزدیک دمشق، که نقض توافق پشت پرده درباره سوریه بود، غیر از موضع‌گیری‌های نمایشی، هیچ اقدام عملی نکردند و اساساً جرات انجام آن را نداشتند؛ تا جایی‌که برخی محافل و مقامات اسرائیل امکان حمله رژیم صهیونیستی به ترکیه در صورت لزوم را مطرح کردند. 
ترکیه همچنین در راستای ایفای نقش مقدم برای ناتو و جبهه آنگلوساکسونی به‌ویژه از زمان پروژه جنگ دوم قراباغ، به دنبال ایجاد جهان به‌اصطلاح تُرک در پوشش سازمان دولت‌های ترک، ناتوی ترکی و پیگیری ایده اجرای کریدور فراسرزمینی در جنوب ارمنستان (دالان تورانی ناتو) است؛ همراهی آنکارا با «مسیر ترامپ برای صلح و رفاه بین المللی» (TRIPP) موید این موضوع است. به گواه دو سال تحولات پس از ۷ کتبر ۲۰۲۳، جهان ترک ادعایی ترکیه که مهمترین مانع آن هویت آذربایجانی شیعی ایرانی است، مهمترین پشتیبان، عقبه لجستیکی و مسیر ترانزیتی برای رژیم صهیونیستی است؛ به دلیل آنکه اساس این طرح نه مبتنی بر ایده‌های بومی و مردمی در ترکیه، بلکه مبتنی بر طرح دویست ساله پان تورانیسم انگلیسی است که مُبدعان آن تئورسین‌های یهودی مانند وامبری و لملی دیوید بوده‌اند. سفر رجب طیب اردوغان، رئیس جمهوری ترکیه به امریکا در ۳ مهر ۱۴۰۴ (۲۵ سپتامبر ۲۰۲۵) و کم‌وکیف دیدارها با دونالد ترامپ و مقامات آمریکا پس از شش سال نشان داد که جبهه آنگلوساکسونی ماموریت‌های جدیدی برای آنکارا و به تعبیر ترامپ برای «مرد قوی و مورد احترام گسترده در ترکیه، اروپا و جهان» دارد. درخواست اصلی امریکا از ترکیه، کاهش و نهایتا قطع واردات گاز XXX طبیعی از روسیه است تا بتواند تحریم‌های انرژی بر مسکو را مؤثر کند. پس از انفجار خط لوله‌های نورد استریم یک و دو، و توقف انتقال گاز از خط لوله روسیه به اوکراین از ابتدای سال ۲۰۲۵، خط لوله جریان ترکی (ترک استریم به طول ۱۰۹۰ کیلومتر از بستر دریای سیاه) مهمترین خط لوله انتقال گاز روسیه به بازارهای جهانی پس از جنگ اوکراین محسوب می‌شود.